Bi Kot Bi Tişört: Kasım 2010

Gönderen Pinkfreud / 25 Kasım 2010 Perşembe / 33 Comments / yazı

Ben Kimim? Siz Kimsiniz?

Kendini düzgün ifade edebilmek gerçekten zor zanaat. Bir insan iki üniversite bitirebilir, yurtdışında doktora yapabilir, çok azmederse uzaya bile çıkabilir ama derdini düzgün anlatamazsa karşısındaki kimse tarafından adam yerine konulmaz o kişi. Bense geçtiğimiz güne kadar kendimi düzgün ifade edebildiğimi düşünürdüm hep. 
 
Aklımdan geçeni düzgünce yazıya dökebiliyorum ki, yazdıklarımı bu kadar insan okuyor, takip ediyor. 
 
Ama öyle değilmiş galiba.. 
 
Sizlerin de bildiği gibi geçen gün telefonda bir televizyon programına katıldım. İlk defa katıldım. Bunu özellikle belirtme ihtiyacı hissediyorum. Ki ben on altı yaşındayken yerel bir radyoyu arayıp anneme “Haluk Levent – Ela Gözlüm” şarkısını armağan etmek dışında bugüne kadar ne bir programa katıldım, ne de televizyona çıktım. Fakat iki üç gündür programla ilgili yorumların ardı arkası kesilmedi. 
 
Twitter'da takipçi sayıma bakıyorum, programı takip eden çoğunluğun da kimler olduğunu aşağı yukarı tahmin ediyorum, belki de o gece binlerce kişi televizyon başındaydı. İster istemez heyecanlandım tabi, ne yalan söyleyeyim. "Aylardır sadece yazılarımı okuyan kişiler ilk kez sesimi duyacaklar" diye çocuklar gibi karnıma ağrılar girdi programdan önce. İnsanım ben biliyorsunuz değil mi? En azından tahmin ediyorsunuzdur, empati yeteneğiniz o kadar gelişmiş midir? 
 
"Soracakları soruları az biraz tahmin edip pratik yapayım kendi kendime" dedim, onu da yapamadım. Vakit geçmek bilmedi program başlayana kadar. Sizlerinde bildiği/duyduğu/gördüğü gibi zaman zaman programın ortasında gözüne far tutulmuş tavşan gibi kaldım, derin South Park sessizlikleri oluştu. Sunucusunun da ilk programıymış, gideremedik o sessizliği, talihsizlik. O kameraya baktı, ben televizyondan ona bakakaldım. 
 
Program sırasında, programdan sonra izleenlerin sesimle, konuşmalarımla, kısacası her şeyimle ilgili yorum yapacaklarını tahmin ediyordum da, bu kadarını beklemiyordum. Hala bitmek bilmedi yorumlar. 
 
Adam gelip “Sesin niye öyle incecik ya çok garipti.” diyor. Ne yapayım arkadaşım sen sevmedin diye günde on paket sigara içip sesimi mi kalınlaştırayım? Ses teli işte, konuşuyorum... 
 
Benden önce bu tip programlara çıkan, aslında meşhurlukla hiçbir alakası olmayan, gayet de sıradan hayatlarını sürdürürken kendilerine bir anda kitap teklifi, senaryo teklifi gelen, televizyon programına konuk edilen benim gibi arkadaşların hepsine aynısı yapıldı aslında. "Sesin niye öyle, saçın niye öyle, yazarken daha iyiydin, sen kimsin ki televizyona çıkıyorsun?" Bir ton laf yiyoruz durduk yere. 
 
Sen de yaz, sen de okun, seni de çağırsınlar. Oturduğunuz yerden ona buna bok atıp "Yok sesin niye öyle, kaşın gözün niye böyle?" diye kıçınızı yırtacağınıza siz de yazın, siz de okunun. Bizim gibilerin tek yaptığı o çünkü. 
 
Şunu da bilin, öyle çok önemli bir insan olduğumdan, ya da kimseden çekindiğimden falan gizlemiyorum kendimi. Öyle başladım, öyle devam etti. Ama şu saatten sonra ortaya çıktığımda yapılacak yorumları da kaldırabileceğimi düşünmüyorum. Hiçbir insan kaldıramaz, konuşulan konularla alakasız, insanların üzerine ejderha gibi saldırıyorsunuz ağzınızdan alevler çıkar çıka. Ne yapayım, evimde pijamalarımla otururken yazdığım yazılar tahmin edemeyeceğim kadar çok insana ulaşıyor. Ne yapayım bunun için? Adı üzerinde yazı... Bir fikir barındırıyor içinde, ses tonumu değil. Ben kendi halinde bir insanım, onbinlerce kişinin kaşım gözüm hakkında, hiç de hadleri olmayan yorumlar yapması hakkını da kimseye vermedim sadece yazı yazıyorum diye. Biraz edep istirham ediyorum sizden, biraz empati.. 
 
Aslında bu yazıya başlarken kendimi programda düzgün ifade edemediğimi, benim de kendimden memnun olmadığımı yazacaktım ama üzüntüm o kadar yoğunmuş ki neler yazdım. Konunun özeti şu ki üzerimde bilinçli ya da bilinçsiz kurulan bu psikolojik baskıyı kaldıramayacak kadar sıradan ve normalim ben. 
 
Beni nasıl tahmin ediyor ya da ne bekliyorsunuz ama ben vapura son anda yetişip nefes nefese yanınızda oturan kızım, ben saçları istediği gibi olmayınca kuaförden ağlaya ağlaya çıkıp, ağlarken önündeki duran arabaya çarpan kızım. Daha fazlası ya da daha eksiği değil. 
 
Evde oturup kestane yerken birden televizyon programına bağlandım. Ne yapayım? Onun bunun arkasından konuşmak için açtığım Twitter hesabım aldı başını gitti, ne yapayım? Oturdum bir kitap yazdım. Ne yapayım, ne istiyorsunuz bunlarla ilgili. Ses tonumun bunlarla ne alakası var? Televizyonda o kadar heyecanlandım ki aylardır yazdığım kitabın konusunu bile söyleyemedim, diyeceğim lafları unuttum. 
 
Uzun lafın kısası kendini düzgün ifade edebilmek bir meziyet. Ben bunu yazarak yapıyorum. 
 
Ben yaşadıklarımı yazarım, yazarak varım. 
 
Daha fazlası ya da eksiği değil..