Ben Kimim? Siz Kimsiniz?

Kendini düzgün ifade edebilmek gerçekten zor zanaat. Bir insan iki üniversite bitirebilir, yurtdışında doktora yapabilir, çok azmederse uzaya bile çıkabilir ama derdini düzgün anlatamazsa karşısındaki kimse tarafından adam yerine konulmaz o kişi. Bense geçtiğimiz güne kadar kendimi düzgün ifade edebildiğimi düşünürdüm hep.<br /> <br /> Aklımdan geçeni düzgünce yazıya dökebiliyorum ki, yazdıklarımı bu kadar insan okuyor, takip ediyor.<br /> <br /> Ama öyle değilmiş galiba..<br /> <br /> Sizlerin de bildiği gibi geçen gün telefonda bir televizyon programına katıldım. İlk defa katıldım. Bunu özellikle belirtme ihtiyacı hissediyorum. Ki ben on altı yaşındayken yerel bir radyoyu arayıp anneme “Haluk Levent – Ela Gözlüm” şarkısını armağan etmek dışında bugüne kadar ne bir programa katıldım, ne de televizyona çıktım. Fakat iki üç gündür programla ilgili yorumların ardı arkası kesilmedi.<br /> <br /> Twitter'da takipçi sayıma bakıyorum, programı takip eden çoğunluğun da kimler olduğunu aşağı yukarı tahmin ediyorum, belki de o gece binlerce kişi televizyon başındaydı. İster istemez heyecanlandım tabi, ne yalan söyleyeyim. "Aylardır sadece yazılarımı okuyan kişiler ilk kez sesimi duyacaklar" diye çocuklar gibi karnıma ağrılar girdi programdan önce. İnsanım ben biliyorsunuz değil mi? En azından tahmin ediyorsunuzdur, empati yeteneğiniz o kadar gelişmiş midir? <br /> <br /> "Soracakları soruları az biraz tahmin edip pratik yapayım kendi kendime" dedim, onu da yapamadım. Vakit geçmek bilmedi program başlayana kadar. Sizlerinde bildiği/duyduğu/gördüğü gibi zaman zaman programın ortasında gözüne far tutulmuş tavşan gibi kaldım, derin South Park sessizlikleri oluştu. Sunucusunun da ilk programıymış, gideremedik o sessizliği, talihsizlik. O kameraya baktı, ben televizyondan ona bakakaldım.<br /> <br /> Program sırasında, programdan sonra izleenlerin sesimle, konuşmalarımla, kısacası her şeyimle ilgili yorum yapacaklarını tahmin ediyordum da, bu kadarını beklemiyordum. Hala bitmek bilmedi yorumlar.<br /> <br /> Adam gelip “Sesin niye öyle incecik ya çok garipti.” diyor. Ne yapayım arkadaşım sen sevmedin diye günde on paket sigara içip sesimi mi kalınlaştırayım? Ses teli işte, konuşuyorum...<br /> <br /> Benden önce bu tip programlara çıkan, aslında meşhurlukla hiçbir alakası olmayan, gayet de sıradan hayatlarını sürdürürken kendilerine bir anda kitap teklifi, senaryo teklifi gelen, televizyon programına konuk edilen benim gibi arkadaşların hepsine aynısı yapıldı aslında. "Sesin niye öyle, saçın niye öyle, yazarken daha iyiydin, sen kimsin ki televizyona çıkıyorsun?" Bir ton laf yiyoruz durduk yere.<br /> <br /> Sen de yaz, sen de okun, seni de çağırsınlar. Oturduğunuz yerden ona buna bok atıp "Yok sesin niye öyle, kaşın gözün niye böyle?" diye kıçınızı yırtacağınıza siz de yazın, siz de okunun. Bizim gibilerin tek yaptığı o çünkü.<br /> <br /> Şunu da bilin, öyle çok önemli bir insan olduğumdan, ya da kimseden çekindiğimden falan gizlemiyorum kendimi. Öyle başladım, öyle devam etti. Ama şu saatten sonra ortaya çıktığımda yapılacak yorumları da kaldırabileceğimi düşünmüyorum. Hiçbir insan kaldıramaz, konuşulan konularla alakasız, insanların üzerine ejderha gibi saldırıyorsunuz ağzınızdan alevler çıkar çıka. Ne yapayım, evimde pijamalarımla otururken yazdığım yazılar tahmin edemeyeceğim kadar çok insana ulaşıyor. Ne yapayım bunun için? Adı üzerinde yazı... Bir fikir barındırıyor içinde, ses tonumu değil. Ben kendi halinde bir insanım, onbinlerce kişinin kaşım gözüm hakkında, hiç de hadleri olmayan yorumlar yapması hakkını da kimseye vermedim sadece yazı yazıyorum diye. Biraz edep istirham ediyorum sizden, biraz empati..<br /> <br /> Aslında bu yazıya başlarken kendimi programda düzgün ifade edemediğimi, benim de kendimden memnun olmadığımı yazacaktım ama üzüntüm o kadar yoğunmuş ki neler yazdım. Konunun özeti şu ki üzerimde bilinçli ya da bilinçsiz kurulan bu psikolojik baskıyı kaldıramayacak kadar sıradan ve normalim ben.<br /> <br /> Beni nasıl tahmin ediyor ya da ne bekliyorsunuz ama ben vapura son anda yetişip nefes nefese yanınızda oturan kızım, ben saçları istediği gibi olmayınca kuaförden ağlaya ağlaya çıkıp, ağlarken önündeki duran arabaya çarpan kızım. Daha fazlası ya da daha eksiği değil.<br /> <br /> Evde oturup kestane yerken birden televizyon programına bağlandım. Ne yapayım? Onun bunun arkasından konuşmak için açtığım Twitter hesabım aldı başını gitti, ne yapayım? Oturdum bir kitap yazdım. Ne yapayım, ne istiyorsunuz bunlarla ilgili. Ses tonumun bunlarla ne alakası var? Televizyonda o kadar heyecanlandım ki aylardır yazdığım kitabın konusunu bile söyleyemedim, diyeceğim lafları unuttum.<br /> <br /> Uzun lafın kısası kendini düzgün ifade edebilmek bir meziyet. Ben bunu yazarak yapıyorum. <br /> <br /> Ben yaşadıklarımı yazarım, yazarak varım. <br /> <br /> Daha fazlası ya da eksiği değil..

Ben Kimim? Siz Kimsiniz?

Kendini düzgün ifade edebilmek gerçekten zor zanaat. Bir insan iki üniversite bitirebilir, yurtdışında doktora yapabilir, çok azmederse uzay...

İçimizdeki Düşman: Sevgilinin Annesi

Bir kadının içindeki nefret duygusunu yok edemezsiniz. Bu nefret bazen beğendiği, ancak numarasını bulamadığı bir ayakkabıya, bazen indirim gününde iki beden büyük gelen badiye ama genellikle sevgililerin eski sevgililerine patlar. Ancak bu nefret patlamalarını çok daha hakeden biri vardır, bu hengamede görülmez. İçimizdeki düşman; Sevgilinin Annesi. <br /> <br /> Adamın geçmişini deşmekten aslında dününe, bugününe, yarınına sonsuza kadar hükmedecek tek kadını görmezden geldik. Ne kadar büyük bir hata! Ve bu hata ileride nasıl başımıza patlıyor, sonraki günlerde anladık. Aslında bir ilişkide en büyük dönüm noktası ne ilk öpüşme, ne de ilk yatak macerası. Esas sevgilinin annesiyle tanışmak mesele. Sevgilin seni hayatındaki insanların hayatına dahil ediyor bir şekilde tanıştırarak çok güzel, annesi de bu insanlardan biri. Fakat nemrut mendebur kadın sizi en baştan sevmemeye programlanmış oluyor. Siz bakmayın o yalandan "ah evladım, kızım hoşgeldin" kandırmacalarına. İş biraz ciddileşsin, o laflar anında "bula bula buna mı buldun" olur. Kadıncağız da kendince haklı tabi, zaten sevgiyi paylaşmak zor, bir de evladını, en sevdiği insanı paylaşıyor kadın. Bizler anne değiliz, nereden bilelim?<br /> <br /> İşte bu kadınlardan bir tanesiyle istemeyerek, mecburiyetten tanıştım. Aksi gibi sevgilimin hasta olduğu bir gündü hem de. Hasta dediğim de burnu akıyor. Ateşi de en fazla 37.5 Ama bizimki yerlerde sürünüyor her erkek gibi iki gram ateşe, annesi de oğlunun zatürre başlangıcı olduğuna kendini inandırmış, "vah vah vah" diyor başka bir şey demiyor. Kadın gidene kadar “tavşanlar gibi seviştiniz, oğlumu terletip hasta ettin” der gibi baktı gözlerimin içine. "Senin oğlun halı saha maçı diye gebermese bunlar olmayacaktı" diyemiyorum tabi, ağzının ortasına terliği atamıyorum tabii, nerden atacağım, lord oğlu, kont oğlu hasta. Kraliyetin sonu tükenecek çünkü oğlu nezle olduğu için, o derece üzgün, o derece yasta. <br /> <br /> İnsanın eli kolu bağlanıyor o anda. Nasıl davranacağını da kestiremiyor. Kendimi anasına sevdirip kaleyi içten fethedeyim desen, kadınla biraz sohbet edeyim desen, yaşlı başlı kadınla ne paylaşacaksın? O sana mercimekli köftenin püf noktalarını anlatacak, sen balenli sütyenin mucizelerini.<br /> <br /> Tabii adamların anneleriyle olan ilişkileri de önemli. Bu bir klasiktir ama söylemesem de olmaz; anne lafı dinleyen adamdan hemen kaç, koşarak uzaklaş, arkana bile bakma. Gizli bir güçleri mi var bu oğlan analarının nedir bilmem uzaktan kumandayla, tek bir laflarıyla, bakışlarıyla yönetiyorlar bunları. Sevgili değil japon malı robotlar adeta, sadece annelerinin sesine tepki veriyorlar. <br /> <br /> En güzeli soğuk İngiliz prensesi gibi olmak. Madem oğulları kraliyet ailesi mensubu, ben de o aileye layık bir gelin olurum, burnumdan kıl aldırtmam, ağzımdan kerpetenle laf alırlar. <br /> <br /> Ama adam hala halı saha ayakkabısının yerini bana soruyor. Bir prensese bir eşyanın yeri sorulur mu, pis köle.

İçimizdeki Düşman: Sevgilinin Annesi

Bir kadının içindeki nefret duygusunu yok edemezsiniz. Bu nefret bazen beğendiği, ancak numarasını bulamadığı bir ayakkabıya, bazen indirim ...

Çöldeki Kutup Ayısıyla Bizzat Tanıştım

Durmadan soruyorsunuz eksik olmayın, "Neden az tweet yazıyorsun, neden bloga yazı yazmıyorsun" diye ama bu sorunun yanıtı üretkenliğimle ilgili değil, sadece hava çok sıcak ve sadece tatildeyim. Hiç belli olmuyor değil mi? Yazacak bir şeyim yok, aslında düşününce var, hem de bir sürü var; tatil anılarım! Artık kusura bakmayın, bana göre rüya ve askerlik anısı anlatmaktan daha sıkıcı bir şey varsa o da aslında ve/veya sözde sana çok eğlenceli gelen tatil anılarını anlatmaktır. Şimdi ben de onu yapacağım.<br /> <br /> Venedik... Rüya gibi bir şehir. Hele ki karnaval dönemine geldiyseniz en unutulmaz anları burada yaşayabilirsiniz. Her an bir fotoğraf karesi. Tabii bunun için ufak bir şartımız var, tatile velilerinizle değil, tek başınıza çıkacaksınız. Bu durumu daha da trajikleştirmek istiyorsanız ailecek gondola da binebilirsiniz. Mesela İtalyan gondolcu aşk şarkıları söylerken ben kardeşimle “eheh adamın bıyığa bak” diyordum. Babamla annem ayrı bir alem. Venedik maceramız bununla sınırlı olsaydı yazmazdım bile ama Chevy Chase'in "Sevimli aile Avrupa Tatilinde" filmini aratmayacak bir tatildi maalesef. Gerçi o filmde yoktu ama ben yine de bitlendim. Evet, kazık kadar kız, ilkokulda bitlenmedi, Venedik'te bitlendi. <br /> <br /> Sular seller gibi ingilizce bilen babam bit ne demek bilmiyor. Bit yerine bug diyor, İtalyan anlamıyor. Bit ilacı isteyemiyoruz eczanede. Kafama ya geciktirici falan sürerse o salak ingilizcesiz cahil eczacı? 19 yaşındaydım, o korkuyla koca bir kazık olarak eczacının önüne oturdum, kafamdaki bitleri gösterdim ve ilaca kavuştum. Eczacı da ingilizce falan bilmiyordu ama İtalyan erkeklerinin tüm özellikleri maşallah üzerindeydi. İlacı aldık otele geldik, yanlış yunluş kullandık, bitim falan geçmedi, taş gibi İtalyan erkekleri etrafta salınırken ben de annemin dizine yattım bit ayıklattım. <br /> <br /> Tatil bana haramdır, mesela, sevgilimle tatile gitmedim mi? Gittim, gitmez olaydım. Sanki sabah akşam birbirimizi gördüğümüz yetmiyor adamla, bir de tatile çıktık. Dünyanın en üşengeç iki insanı olarak hiçbir şey yapmasak akşama kadar odadan çıkmaz sevişiriz, bari birbirimize doyarız değişik ortamlarda diye yollara düştük. Ufacık odanın içinde rahat rahat osuramamaktan tam birbirimize düşman kesilmeye başlamak üzereyken havuz kenarına inmeye karar verdik nasıl olduysa. Öyle oturalım, sağı solu keseriz vakit geçer diye. Artık sıcaktan mıdır nedir birden içim geçmiş, karı kızın kıçına başına bakmaktan sıkıldı mı ne olduysa bizimki de sızmış. Güneş yer değiştirdikçe şemsiyenin bir etkisi kalmadı tabi, akşama kadar ağzım bir karış açık o güneşin altında kavrulmuşum. Peynir tenli sevgilim de kızarmış 200 derece yağda. Değil sevişmek çarşaf değse tenimize canımız yanıyor. İki ıstakoz gibi kızarmış gerizekalı bütün gün odanın içinde oturup birbirimizin sırtına yoğurt sürdük. Yoğurt evet. <br /> <br /> Ama ben şansımı kırmaya kararlıydım. Hani herkesin "30 yaşıma geldiğimde bekar kalırsam seninle evlenirim" dediği bir arkadaşı vardır ya, hah işte ben onunla da tatile gittim. Ne olacak bakalım bu süper efendi adamla, ne olabilir diye merak içindeyim. Ne olacak ki? En fazla içer içer yanağımdan öper inek saçlı. Anneannesinin Foça’daki yazlığında kalıyoruz. Kadın da ayrı manyak, üşenmemiş sehpadan koltuğa her şeyin üzerine bir örtü örtmüş. Utanmasa evi dışardan komple brandayla örtecek. Akşama kadar yiyip içip sitenin diğer gençleriyle uno oynuyoruz bahçede. Sevişme mi? Seks mi? Öpmek mi? Arkadaş erkek değil, dünya aseksüeller yarışması birincisi. Her akşam da tıpış tıpış eve dönüp ayrı ayrı yatıyoruz. Düşünüyorum içimden "bu salakla gerçekten evlensek ne olur?" diye, ama bir yerde tıkanıyor o hayaller. Gündüz iyi her şey, yemekler hazırlıyorum, gülüyoruz eğleniyoruz. Ama gece tık yok adamda. <br /> <br /> Bir akşam içireyim dedim ben bu adamı, belki açılır, bir şeyler olur diye. Deli gibi içtik resmen. Yok yine hiçbir şey olmadı ama gece ben bir sese uyandım, biri tuvalete işiyor, su sesini duyuyorum çok net. Ama ses çok yakın, oysa tuvalet uzakta. Bir baktım ki bizim efendiler tanrısı odanın köşesine. Resmen çıkarmış aleti bana arkasını dönmüş odaya işiyor. Ne oluyor, ne yapıyorsun derken bu toparlandı, anlamadı nerde olduğunu önce o kafayla. Ben cin oldum sinirle sarhoşluk falan kalmadı bende. İçip içip sapıtan çok gördüm de böylesini ilk kez gördüm. Ertesi gün utançtan ne o benim yüzüme bakabildi, ne ben sinirden bunun suratına baktım. Evlilik hayallerimi de bavuluma koyup döndüm İstanbul’a. Hem sevişmeyeceksin, hem de sarhoş olunca bulduğun yere işeyeceksin, hem de hala, "ay çok tatlısın sen" diyeceksin bana. Hem yüzsüzsün, hem de .bnesin işte. <br /> <br /> Yani görüyorsunuz işte, her tatilimde başıma bu tür olaylar gelmişken ben de maalesef "çok eğlendik, Martiniler de çok lezizmiş" diyemiyorum.

Çöldeki Kutup Ayısıyla Bizzat Tanıştım

Durmadan soruyorsunuz eksik olmayın, "Neden az tweet yazıyorsun, neden bloga yazı yazmıyorsun" diye ama bu sorunun yanıtı üretkenl...

Sonunda Bitti

Düşünüyorum... Altı yıl ne çabuk geçmiş. Altı yıl önce arkadaşlarım "Lost diye bir dizi var, süper, kesin izle, süper!" dediklerinde nasıl küçümsemiştim kendilerini. O her zamanki kendime güvenimle "aman piyasa işidir, çok tutuyorsa zaten izlemem" dediğimi de hatırlıyorum. Büyük lokma ye, büyük konuşma. Bir de asla "aşık olmam ben" deme. Aynı yıl içinde hem Lost'un fanatiği, hem de aşık oldum. Üstüne üstlük Lost’un ilk sezon dvd setini ilk ve tek aşık olduğum adam hediye ettiğinden midir nedir, aramızda bir garip bağ kuruldu Lost'la. O yüzden bendeki yeri her zaman apayrı olmuştur Lost’un. <br /> <br /> Diziye başladığım günden itibaren her zaman bambaşka anlamlar yükledim. Adama da... Ve sevgilimin "sana altı sezonun dvd setini almadan hayatından çıkmayacağım" demesi de bir bakıma Lost sona yaklaştıkça, sevgilimin de hayatımdan sonsuza kadar çıkması demek oldu. İkisine de aynı anda başlamıştım ve ikisi de benim iradem dışında, aynı anda gideceklerdi. <br /> <br /> Ve korkuyla beklediğim, okulun son günü gibi, heyecandan öldüğüm ama gelmesini de istemediğim Lost'un son bölümü Pazartesi günü yayınlandı. Aylar öncesinden planladığım gibi sabahlayıp sabahın beşinde izleme planlarım ise maalesef uykuma yenik düştü. Finali izlemem biraz daha gecikti. Psikolojik bir testti benim için final. Biliyordum, dizi bitecekti, bir iki ay sonra dvd seti çıkacaktı, sevgilim onu da bana alacak ve Lost gibi gidecekti. Sezon sonu finali değildi bu, dizinin, ilişkinin, hayatın finaliydi. <br /> <br /> Evet, söylüyorum hep, diziye gereğinden fazla anlam yüklüyorum. John Locke hatch’ın kapısından aşağı doğru baktığı günden beridir Lost hayatımda, o adam da. İkisini de elimde tutmak istedim, sahiplenmek... Ama ikisinin de bitmemesini isterken yüksek beklentilerim sonucu aynı doğrultuda kötüleştiklerini farkettim. Sevgilimle de ilk günkü gibi değildik sanki -kim öyle ki?- Lost'un son sezonu da bir sıkıntılı. Herkesin yüzünde bir kasvet, görev gibi oynuyorlar sanki, bana görev gibi kapıyı açan sevgilim geliyor aklıma. Görevler o kadar sıkıcıdır ki, ister oyuncu ol ister sevgili, yaptığın herhangi bir şeyin görev olduğunun bilincindeysen ondan tek kuruş zevk alamazsın. Seks, sevişmek, orgazm, güzel bir akşam yemeğine çıkmak, elele tutuşmak. Bunların önüne, yanına, sağına, soluna tuzluktan biraz görev serp, anında tatsızlaşırlar. <br /> <br /> Mutsuzluk elindekilere yüklediğin anlamlar kadar sana etki edebilir ve biz hayatımızdaki her şeye saçma sapan anlamlar yükleyip dünyanın en büyük mutsuzluklarını yaşadığımızı sanıyoruz. Mesela ben Lost’un Mısır tarihine uzanmasını, Mayalarla, İsrailoğulları'yla ilişkilendirilmesini beklerken, herkesin bir anda mutlu oluverdiği Türk filmleri gibi bitmesini kabul edemedim günlerdir. Hazmedemedim bu oldu bittiyi. Hayatımın altı yılını verdiğim bir dizinin bitmesini de hazmedemedim zaten. Tıpkı en özel, en güzel, en olağanüstü aşkın altı yıldır kendiminki olduğunu sanmam gibi. <br /> <br /> İkisini de zor öğrendim belki ama, ne Lost özelmiş, ne de sevgililer.

Sonunda Bitti

Düşünüyorum... Altı yıl ne çabuk geçmiş. Altı yıl önce arkadaşlarım "Lost diye bir dizi var, süper, kesin izle, süper!" dediklerin...

Bana Yalanlar Söyle

Sevgiliyi özel yapan nedir? Bir kere kendi vücudumuzda sayılı defa gördüğümüz ya hiç görmediğimiz bölgeleri defalarca gören kişidir sevgili. Dudağının tadı da özeldir, sana bakışları da özeldir. Sen sen olduğun için yanındadır çünkü. Başkasıyla değil, seninledir. Bu adamı yeri gelir, senin için kariyerinden vazgeçen annenden de çok seversin, yeri gelir saatlerce omzunda ağladığın en yakın arkadaşını satarsın uğruna. Bazı zamanlar dünyandan vazgeçer, beraber kurduğunuz mütevazi evrende yıldızlara yolculuk yaparsın. Bu fedakarlığın, onun için tüm dünyaya resti çekmenin sebebi belli: Çünkü O sana kendini iyi hissetiriyor. Çok iyi hissettiriyor hem de. Sayabilirm size, sevdiğin bir adamla birlikte vakit geçirmek için binlerce sebep var ama olayı en basite indirgersek, sevgili dediğin "şey" seni mutlu ediyor. <br /> <br /> Küçücük saksıda bile yanyana duran iki çiçek birbirinin üzerine doğru dallanıp budaklanmaya çalışırken, dünyadaki en karmaşık organizmalardan biri olan insanın bir diğeriyle kusursuz mutlu olmasını kimse beklemiyor. Hele konu kadın ve erkek olunca. Birbirinden tamamen ayrı düşünsel ve/veya fiziksel dizaynları olduğunu düşündüğüm kadın ve erkeğin kendilerini iki kişilik bir dünyada birer birey olarak iyi hissetmeleri içinde beraber olmalarına ilişki deniyor. Ve bu ilişki içinde iki kişi olduğundan dolayı asla basit bir şey değil. Ne balkondaki çiçeği sulamaya benziyor, ne de kedinin mamasını vaktinde vermeye. Çok hassas bazı dengeler var “ilişki” denilen şeyde. İlk aklıma gelen, iletişim dili. Mesela, asla ama asla dile getirilmemesi gereken cümleler:<br /> <br /> <span style="font-weight: bold;">Ayağına kokarca yuva yapmış</span>: Kısaca "ayağın kokuyor" da denilebilir. Erkekler biz kadınlara göre bakımına biraz daha az özen gösterdiğinden, bir kadının erkeğe "ayağın kokuyor" demesi gayet normaldir. Pek de alınmaz erkekler buna. Ama bu durumu tersine çevirirsek, bir erkeğin kadına "ayağın kokuyor" demesi felaket kilisesinin rahibi olup çanları aralıksız çalmak demek. Biz kadınlar kendimizi asla sıçmayan, sıçsa da pembe sıçan, gaz çıkarmayan, hijyen timsali insanüstü varlıklar olarak göstermeye bayılırız. İşin çok daha kötüsü, buna kendimiz de inanırız. Halbuki ayak kokması gayet doğal ter bezleriyle ilgili bir olaydır ve bazı durumlarda kişisel hijyenle de alakası olmayabilir. Ama bir erkek bunu dile getirdiği an kıyamet kopar. Kendimizi kaptırdığımız prenses rolü yerle yeksan olur ve bu utancın verdiği öfkeyle dünyanın en büyük kavgaları edilir.<br /> <br /> <span style="font-weight: bold;">Kötü bir sevişmeydi</span>: Bir önceki örneğimizin tersine, bu lanetli cümleyi de asla bir erkeğe kuramazsın. Seks erkeğin ego ölçeridir. Annesi tarafınadn el bebek gül bebek büyütülmüş şımarık lordumuzun yaşamın her anında pohpohlanmaya ihtiyacı vardır. Bu kategorinin içine ne kadar nefes nefese kalırsa o kadar iyi seviştiğini sanan erkekleri de katmadım daha. Fakat görece olarak iyi giden bir ilişkide bu cümle mümkün değil kullanılamaz. Tek gecelik ilişki yaşayabilecek kadar sağlam mideye sahip olanlar belki gocunmadan söylerler, "nasılsa bir daha görmeyeceğim" diyerek, fakat “sevgilim” dediğin adama kötü seviştiğini söylersen, hem adamı yıkarsın, hem de çaresiz kalacak adam saldıracak bir hedef olarak seni görecek ve saniyeler sürmeden küçük çaplı bir tartışmayı müthiş bir kavgaya döndürerek sana ufak bir cehennem simülasyonu yaşatacaktır. <br /> <br /> Aslında ilk aklıma gelen iki madde bunlardı her iki tarafın gözüyle bakınca. Daha çok şey yazılabilir. Fakat farkettim ki yazı son derece samimiyetsiz ilerliyor. Yani ben bunları kafaya takacaksam, söylediğim adam kafaya takacaksa niye sevgilim? Paylaşmak deniliyor ya ilişkilerin olmazsa olmazı, hep iyiyi, güzel, ya da psikolojik sorunlarımızı, ya da iş yerindeki pislik kızları dinlemek mi paylaşmak, sevgilim dediğin adamla iyi ve tat alarak sevişmek arzumu niye paylaşmayayım? Ya da o burnunun direği kırılıyorsa kokudan, buna benim için niye katlanmak zorunda olsun ki? <br /> <br /> Benim bugüne kadarki her ilişkimde sevgilim her şeyden önce en iyi arkadaşım oldu, sonra da sevgilim. Her insan ve her ilişki de başkadır. Her arkadaşlığın bambaşka olduğu gibi. Belli bir samimiyeti aştığın kişi zaten sevgilin olmuştur. Hayatında kaç kişinin dudağını öpüyorsun arzuyla Allah aşkına? E bu adamın burnunda ceviz kadar sümük olsa ne olur, kötü sevişse ne olur. Söyle gitsin...<br /> <br /> Ama o bana yine de söylemesin...

Bana Yalanlar Söyle

Sevgiliyi özel yapan nedir? Bir kere kendi vücudumuzda sayılı defa gördüğümüz ya hiç görmediğimiz bölgeleri defalarca gören kişidir sevgili....

Rugan Terlik

Güzel kadınların kendilerini pek de gösteremediği lahana gibi kat kat giyinilen kış bitti. Ara mevsimdeyiz, bahar.. Baharda aşık olunur derler ama şunu da unuturlar, bir nevi dinlencedir bahar. Terkettiklerini, seni terkedenleri düşünürsün. Düşünmekten aşık olmaya vaktin kalmaz. Zaten kalbinin de hızlı çarpabilmesi için biraz dinlenmeye ihtiyacı yok mudur? Neyse ki sayılı ay çabuk geçiyor ve yaz geliyor. Yılın en sevdiğim mevsimi...<br /> <br /> Yazın biz kadınlara getirdiği mini bir de kabus var tabii, yok yok, çıplak bacakların ağda probleminden, bikiniden hafifçe taşan ayva göbeklerden bahsetmeyeceğim. Duymak istemediğim bir sezon; düğün sezonu da açılıyor yavaş yavaş. Sağdan soldan gelen haberler, sürekli annenin arayıp "bilmem kimin dayısının kızı da evleniyormuş" şeklinde imalı haber vermesi, ofisin panosuna asılmış kocaman kurdaleli düğün davetiyeleri çekilebilir gibi değil. En azından benim için değil, en azından diğer kadınlar için değil.<br /> <br /> Her sene çekemem bu tatavaları da, bu sene hayatımda bir ilki yaşadım ve bir eski sevgilimin evleneceğini öğrendim. Ben bu kadar yaşlandım mı? Yok, yaşlanmadım, O yaşlanmıştır diye düşündüm. Ben hiçbir sevgilimden düğün davetiyesini yollayacağı kadar medeni ayrılmayı başaramadığım için davetiye falan gelmedi elime. Klasik “bir arkadaş”tan duydum. Duyuruldu hatta! Ama olayı haber veren arkadaşıma umursamıyormuş gibi yaptığım bir dakikalık süreyi herhangi bir aktrist B sınıfı filmde oynasa piyasada almadık ödül bırakmaz.<br /> <br /> Tabii ki daha önceleri de ayrıldığım erkeklerin sevgilisi olduğunu duydum. Ama evlilik haberini duymak ilk kez başıma gelen bir şeydi. İlk olarak "neden ben değil de O?" sorusunu sordum kendime. Bir sonraki saniyede ise hiç ama hiç anlaşamadığımızı, apayrı insanlar olduğumuzu, birbirimizden nefret ederek ayrıldığımızı hatırladım. Hem ben ayrıldıktan sonra bu adamı hiç düşünmemiştim ki? Şimdi bu düşündüklerim neydi o zaman? İtiraf edeyim, evleneceği kızın seçilmesinden çok, evlilik için benim seçilmemiş olmama bozuldum. Tüm hatalarımla, kadınsı kaprislerimle kendimden uzaklaştırdığım adamın yine de beni seçeceğini düşünmüşüm demek ki çok derinlerde bir yerde. Seçmemiş... Annesi aradığında "arkadaşlarlayız şimdi, ben seni ararım sonra" deyip telefonu kapadıktan hemen sonra deli gibi içip seviştiğim adamın rugan nişan terliği bakması fikri kafamda işte, atamıyorum bir türlü. Tokalı mı alacaklar acaba terliği?<br /> <br /> Bir süre sonra fark ettim ki - ne bir süresi? duyduğumdan beri bu olayı düşünüyorum ve sanki sonsuzluğa kadar düşünecekmişim gibi- ben, O'nun beni dahil etmediği bir hayat kurması fikrine deliriyorum. Bir kadında bencilliğin zirve yaptığı anlar aslında ne kadar da can acıtır, karşında biri varsa onu, yoksa kendi kendini yer bitirirsin. İşin içine üçüncü bir şahıs girince, eskiymiş yeniymiş kimse için farketmiyor, bazı insanlar üzülüp belki bir kadeh içip unutmaya çalışıyor, bazıları benim gibi biraz daha abartıyor üzüntüsünü. Hem ben elbette ki "benden ayrılan adam yataklara düşsün, intihar etsin, hayatı olmasın" falan da demiyorum. Ama öyle düşünmek de kendimi hiç iyi hissettiremiyor. "Benden ayrılan herkes mutsuz, kimse beni unutamadı" fikriyle yaşamak inanılmaz iyi hissettiriyor, filmlerdeki kötü karakterlere benzemek değil güç veren, özbenliğimin vazgeçilemez olduğunu bilmek, dudaklarımı düşündüğünü tahmin etmek, her öpüşmesinde beni hatırladığını tahmin etmek. Biz olabildiysek kendi olamamasını, benim yerime birini koyma çabasını keyifle izlemek. Ama bu adam resmi olarak mutluluğunu teyit ettiriyor evlenerek. Hem de belediyeye! Hem de şahitler ve davetliler huzurunda. Hem de rugan terliklerle...<br /> <br /> Bu adam her sabah aynı kadınla uyanmak istiyor, ve o kadın ben değilim.<br /> <br /> Başkasının mutluluğundan mutsuz olmak sakat bir beyin işleyişi gerektiriyor. Maalesef anladım ki sonuna kadar da sahibim buna. "Nasılsa en fazla beş yıl sonra mutsuzluktan ölecekler" diye kendimi avutuyorum.<br /> <br /> Ben bir kadınım. Rugan terlikten nefret ederim ama o terliği ben almalıydım O'na...

Rugan Terlik

Güzel kadınların kendilerini pek de gösteremediği lahana gibi kat kat giyinilen kış bitti. Ara mevsimdeyiz, bahar.. Baharda aşık olunur derl...

"Hem de Bizim Yatağımızda!"

Geçen akşam evde tek başımayken şeytan dürttü bir anda, sevgilim markete gitmişken masanın üzerinde duran bilgisayarını kurcalamak istedim. Tabii ki başka bir kızla msn loglarını falan bulmayı beklemiyordum, zaten artık bu tip unutkanlıkları olan bir adam zeki olamaz, zeki değilse sevgili de olamaz, kısa sürer aptal adamların aşk hayatı. Elim Chrome’a gitti, geçmişine bakacağım ne yapıyor, hangi sitelere girmiş diye. Tam onlara bakacakken yanlışlıkla sık kullanılanlarına girdim, bir sürü link, günlük haber siteleri, oynadığı oyunlar, iş için girdiği siteler. Bir de Youtube klasörü var aralarında. "Allah Allah, buraya eklenecek kadar önemli video hangileri olabilir?" diye merakla klasörü açtığımda gördüm ki dört beş tane porno siteden adres. Adamın resmen favori filmi, favori sahnesi, favori oyuncusu(ları) var anladığım kadarıyla. <br /> <br /> Porno izlemenin utanılacak bir yanı olduğunu düşünmüyorum da, bu zaten "Sevgilim porno izliyor ,ona yetmiyorum” dan çok farklı. Her insanın ihtiyaçları vardır, hayalleri, kimseyle paylaşamayacağı fantezileri vardır. Ama favorileri olması işi sıradanlıktan çıkardı gözümde, sanki sevgilimin bir takıntısı varmış gibi hissettim. Daha doğrusu "başka biri" varmış gibi hissettim. Net konuşayım; aldatılmış hissettim. Tüm çevreme "bakın ben bağnaz bir insan değilim, herkes yaşamında, seçimlerinde özgürdür" diye konuşurken alenen kıskandım. Belki de ilk kez aldatıldığımı düşündüm. Bilemiyorum, belki daha önce bir çok sevgilim aldattı beni, o meşhur boynuzu çok yedim ama ilk kez bu kadar kesin ve net olarak durumun dramatikliğinin farkına vardım. Eski Türk filmlerindeki gibi "hem de bizim evimizde, bizim yatağımızda, hem de o analcı kadınla!" diye bağıracağım nerdeyse. Meraktan, hırstan, delirmemeye çalışarak oturdum izledim hepsini. Videoların içeriklerini anlatmayacağım ama gördüklerim içimdeki kıskançlık ve nefret duygusunu on kat artırdı.<br /> <br /> Anladım ki bir kişiyi aldatıyorsan yakalanmayacaksın kardeşim. Öyle bir düzen kurabilirsen kendine dünya her iki taraf için de şahane. Tabii kadın aldatması ile erkek aldatmasını yine de ayırmak lazım. Şekil olarak da, hissedilen olarak da çok farklı ikisi. Ben bugüne kadar hiçbir kız arkadaşımın "oh seviştim, aldattım ne de güzel oldu" diyerek işin içinde duygularını katmadığı bir birliktelik yaşadığını görmedim. Ben öyleyim diyen varsa da yalan söylüyordur. Öpüşürken heyecanlanmayan kadın yoktur. Bakın daha öpücükten bahsediyorum. Çok ileri gitmedim. Kadın bir daha yüzünü bile görmek istemediği adamın aramasını bekler, arayınca açmaz ama orası ayrı. İşin içine duygu katmadan seks yapan tek kadın Samantha Jones'un bile bir dönem aşktan gözleri kör olup, aldatmayı affedecek duruma geldiğini biliyoruz. <br /> <br /> Kadınların aldatması o yüzden çok koyar karşı tarafa. Seksin içerisine duygu katarsan sevişmen de insanileşir. Tasarlanmış bir sevişme çünkü. Altyapısında ne olursa olsun "seni seviyorum ve kendimi sana veriyorum, sen de benim ol" var. Erkeklerinki gibi "kan beynime gitmedi, bir anlık hataydı" yok. <br /> <br /> Aşk her şeyi affedebiliyor mu, açıkçası onu bilmiyorum ama kadın bu konuda erkeklere göre daha affedici anaç doğası gereği. Ama bu kolay bir süreç değildir. Bizim beynimizin çalışma şekli "Aldattı, beni üzdü, affettim" şeklinde çalışmaz. Niye aldattı, kiminle aldattı, nerede nasıl yaptılar, beni ona anlattı mı, gibisinden bin tane soru sorulur ve bir şekilde o aldatma unutulmasa da affedilir. Zaten Türkiye’de ekonomik özgürlüğü olmayan kadınların çoğu aldatılmış, durumu da mecburen kabul etmiştir. İnanmayan yakın çevresine baksın, bana anlatacağı en az yirmi örnek bulur. <br /> <br /> Erkeğin aldatılması ise apayrı bir yazıyı hakeden bir pencere. Çünkü erkekler rekabetçi yapıya sahip olduklarından diğer erkeğin seçilmiş olmasından çok kendisinin seçilmiş olmamasına takar kafayı.<br /> <br /> Porno, kadınlar, erkekler hepsi bizim mutluluğumuz için var aslında. Hepsini ne kadar sahiplenirsek o kadar mutsuz oluyoruz, bu ister sık kullanılanlara eklenen porno adresleri olsun, ister kıskançlıklarımızdan delirttiğimiz sevgililer. Sonra da aldatma üzerine en az bin karakterlik yazı yazıyoruz.

"Hem de Bizim Yatağımızda!"

Geçen akşam evde tek başımayken şeytan dürttü bir anda, sevgilim markete gitmişken masanın üzerinde duran bilgisayarını kurcalamak istedim. ...

Öğreneceğiz

Ben babasız büyüyen bir kadın olarak hayatıma giren tüm erkeklere değişik anlamlar yükledim. İstediğim kitabı “getireceğim” diyip getirmeyen kitapçıdan, ilk aşık olduğum adama kadar her insana bambaşka anlamlar hem de. Savunma mekanizmam böyle işler benim. Sevgililerim babamdır, babam iyidir. Fakat babasız kalırsam O kötüdür, babam değil. Biliyorum ki yalnız değilim, arkadaşlarımın gözümün önünde yaşadığı ayrılıkları gördükçe kendime bir kabuk ördüm, kendim ilişkilerimi de bitirdikçe kabuğum gitgide çelik bir zırha dönüştü, en sonunda kadınlıktan çıktım bir tank oldum.<br /> <br /> Ama ayrılığın en sevdiğim tribi de Haydarpaşa’da kollarını açıp “seni yeneceğim İstanbul” diye bağıran taşradan yeni gelmiş insan misali hırs küpüne dönüp kaplanlaşmak. Tam o an, yalnız kaldığına inandığın an bütün erkeklerden, bütün insanlardan üstün olduğuna inandığı bir an geliyor insanın. “Beni üzeni ben hiç umursamam, hayattaki en değerli varlık benim, kimse de benden değerli değil, olamaz da, hiiiç çabalamasın valla” diye kendini teselli edip bir anda Gloria Gaynor oluyorsun. “I Will Survive”ı söyleyerek yollarda dolaşıyorsun. Tabii şarkı üç dakika sürüyor, en azından bendeki versiyonu öyle. <br /> <br /> Ama şarkı bitinde gerçek dünya bir anda geri geliyor. Mesela; ayrılık dediğimiz insanın gözünü kör eden, bütün algılarını dünyaya kapatan, silikleştiren bir şey. Kendi mutsuzluğundan çok karşı tarafın mutlu olacak olma düşüncesi bile delirtiyor insanı. Öyle ki milyonların okuduğu köşenizden eski kocanızın 20 yıl önce ölen bir sanatçıya dert yanmasını gerçek aşk sanabilirsiniz. Gözünüz kördür, farklı bir körlük ama, görmek istediğini görür, beyninizin emrindedir, ama değişik bir farkındalıkla. ..<br /> <br /> İşte tam böyle delirmeye ramak kalan durumlarda kadınlara mantığı yerine kullanabileceği bir kişi lazım. Biz ona “en iyi arkadaş” diyoruz. Bu arkadaş yeri geldiğinde “senden daha iyisini mi bulacak” diye bizi gazlamalı, yeri geldiğinde “Facebook’da ortak arkadaşlarımızda aradım yeni sevgilisi hiç de güzel değil” diyerek dedektiflik yapıp rahatlatmalı.<br /> <br /> Garip de bir yandan ayrılık… “Aa çok da mutluydunuz” sorusuna –bazen alaycı tonda da gelebilir bu cümle, sakın şaşırmayın- cevap verememek. Demet Akalın’ın –beğensek de beğenmesek de- Türkiye’nin en başarılı pop starlarından biri olup hala İbrahim Kutluay’a nispet yapan şarkılar söylemesi demek.<br /> <br /> Ayrılık unutamamak demek, içimizdeki çocuğun çalınan lolipopunu geri istemesi demek, ağlamak demek, kimselere gözyaşı göstermemek demek. Ayrılık O’nu hala düşünmek demek. Kendi kendini bitirmek, adamın dudağının tadını saçma sapan insanlarda arayıp bulamamak demek.<br /> <br /> Ayrılık güçlü olmayı öğrenmek demek.

Öğreneceğiz

Ben babasız büyüyen bir kadın olarak hayatıma giren tüm erkeklere değişik anlamlar yükledim. İstediğim kitabı “getireceğim” diyip getirmeyen...